Ciągnie dosłownie śmiertelnie zakochuję się w dobrych książkach. Cały czas poddaję się przed historiami, które zniewalają i zabierają cię od krwawej rzeczywistości do jeszcze bardziej krwawej nierzeczywistości.
Pozwalam sobie na tę grę słów, ponieważ od kiedy poznałem Marielę Varona Roque, dla przyjaciół La Perra, “Suka”(Perra dlatego, że jej męża- rockowe guru z Holguín, nazywają el Perro, “Pies”), nie mogę wyjść z zachwytu. Jej ostatnia książka, opublikowana przez powstające wydawnictwo dla nowych kubańskich pisarzy pod patronatem Centrum Edukacji Literackiej “Onelio Jorge Cardoso”, będzie wydaleniem tych historii, które nie były główną częścią jakiegoś większego tekstu.
Z maleńkiego apartamentu w robotniczej dzielnicy, rosyjskiego lub niemieckiego, w stylu najbardziej mrocznych horrorów, każdego dnia próbuje malować świat pogrążony w ciemnościach przez ludzkie zaniedbania emocjonalne. Mariela jest postempiryczna, wydaje mi się, że nie obchodzi ją przyszłość dla nas, jej czytelników, tak jak nie obchodzi ją przyszłość jej postaci. Jej literackie stwory rozciągają się od pospolitego samobójstwa, bez żadnej egzystencjalnej filozofii, aż do kpin z najbardziej absurdalnej śmierci. Między miłością, a żądzą rozpalającą miłość, Mariela ucieka się do pokazania nam najbardziej szarych stron ludziej egzystencji.
Książki powinny służyć również do tego, aby się z nich uczuć, ale gdy książka pokazuje ci coś, czego już doświadczyłeś, wtedy zdajesz sobie sprawę jak świetnie jest napisana. “Dom dyskretnych pożegnań” działa niczym lustro. Pełen insynuacji, by żyć w mniej poniżającej samotności, nie ustawać w drodze prowadzącej do niczego lub dać się ponieść założeniu, że przyjaźń to wilk, który napada cię na każdym kroku. Książka, tak jak dom Marieli w niej ukazany, dom Marieli zbudowany przez więźniów w latach 80’ ubiegłego wieku w Dzielnicy Villanueva, zapraszają do wejścia, popatrzenia i zamknięcia oczu by istnieć, na łasce tego co będziemy w stanie spostrzec.
Urodzona w Banes, z zawodu Inżynier elektrotechnologii, Mariela Varona Roque wydała swoje opowiadania w wielu antologiach. Otrzymała też pożądaną Nagrodę za Opowiadanie nadawaną przez Gazetę Kubańską. Podoba mi się jej bezpośredni sposób opowiadania, ponieważ robi to albo bez wymyślnych środków (do tej pory żadnych nie zauważyłem) albo udaje, że ich nie używa. Przynajmniej w swoim mistrzowskim dziele “Black Dog”, ukazuje to co najlepsze w tym pokoleniu obok Any Lidii Vega Serova, Eny Lucíi Portela i Oneydy González sprowadzają twórczość kobiet na wyspie na plan prawdziwej interakcji z najbardziej bezpośrednimi odbiorcami, którymi jesteśmy my, jej czytelnicy.
Czuję na sobie jedno jedyne zobowiązanie, odkrycie dla szpiegujących na tym blogu, największe osiągnięcia pokoleń Kubańczyków wplątanych w absurdalną politykę wydawniczą, która pozwala na publikowanie tylko i wyłącznie mniej problematycznym autorom. Lecz nawet w takich warunkach pojawiają tacy, którzy są zdolni do wymyślenia kraju, miasta, domu, tak jak zrobiła to Mariela Varona Roque.
Read Full Post »
alambradas@gmail.com
